حكاك

آدمي  از جنس   گل  مي رود  به زير  خاك                       بر تن  عريان خود پوشيده  لباسي پاك

  محبت بعدازمرگ بادست روي سينه زندچاك    *   گرچه ازخون خويش نباشدترسي وباك

روي قبرم چه زيبا  نوشته با قلم اين حكاك                      ازتب و درد  بيماري عشق  شده  هلاك

    ساخته دست خدا عروسكي به شكل آدمك   *   پايان خبر عمر جواني به دست قاصدك

خاك  سرد كنار مزارم ببين چگونه شده  ترك                    ندانسته شدم  اسير دست اجل با كلك

      خوردم  سخت از دست تباهي زمانه   كتك  *    بي گناه سرم به زيربرف خفته مانند كبك